21ம் நூற்றாண்டில் விடுதலைப் போராட்டங்கள்

1983 ஜுலைப் படுகொலைகளை நினைவுகூர்ந்து 27 ஜுலை 2008 அன்று பிரான்ஸில் நடைபெற்ற ‘நெடுங்குருதி’ நிகழ்வில் தோழர்.அ.மார்க்ஸ் ஆற்றிய உரைவீச்சு:

தலைமை ஏற்றுள்ள தோழர் ராகவன் அவர்களே, நண்பர்களே வணக்கம்.

வெலிகடைச் சிறைப் படுகொலை மற்றும் அதைத் தொடர்ந்த தமிழ் இன அழிப்புக் கொலைகளின் 25ம் ஆண்டு நினைவையொட்டிக் காலை முதல் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் இந்நிகழ்வில் பல்வேறு கோணங்களிலிருந்து பார்வைகள் வெளிப்பட்டன. வெலிகடைப் படுகொலையின் போது தப்பிப் பிழைத்தவர்கள், முஸ்லிம்கள், கிழக்குப் பகுதியைச் சேர்ந்தவர்கள் எனப் பலகோணங்களிலிருந்து கருத்துகள் வந்தன.

குறிப்பாக, படுகொலைகளின்போது சிறையிலிருந்தவர்களின் பேச்சுகள் நம் நெஞ்சை நெகிழ்த்தின. சிறையில் தம்முடனிருந்த இதர பெண்கள், சிறைக் காவலாளிகள் ஆகியோரின் அணுகல் முறை குறித்துப் பேசிய நிர்மலா ராஜசிங்கம், கொலையுண்ட 53 தோழர்களின் தியாகத்தால் தான் இன்று தான் உயிருடன் உள்ளதாகச் சொன்னதும், தோழர் அழகிரி இன்றைய நிலை குறித்துக் கவலை தெரிவித்து ஆற்றிய உரையும் இங்குள்ள எல்லோரது மனங்களிலும் ஈரம் கசிய வைத்துவிட்டன.

பல்வேறு கோணங்களிலிருந்து இங்கே பேச்சுக்கள் பேசப்பட்ட போதும் எல்லோரும் ஒரு விசயத்தில் ஒன்று சேர்வதை நான் காண்கிறேன். இத்தனை தியாகங்கள், படுகொலைகள், புலப்பெயர்வுகள், பொருளிழப்புகளுக்குப் பின் ஈழப்போராட்டம் ஒரு முட்டுச் சந்திற்கு இட்டுச் சென்றிருப்பது குறித்த கவலைதான் அது. ஈழப் போராட்டம் சந்தித்துள்ள தேக்கத்திலிருந்து விடுபடுவது எப்படி என்கிற கவலை இன்று எல்லோரையும் பிடித்துக் கொண்டிருப்பதை உணர முடிகிறது.

இங்கே பேசியவர்கள் சில முக்கிய புள்ளிகளைத் தொட்டுச் சென்றுள்ளனர். இந்தத் தேக்கம் குறித்த உசவாலை இந்தப் புள்ளிகளிலிருந்துதான் தொடங்க வேண்டுமென்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. தோழர் ராகவன் பேசும் போது பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான யுத்தம் குறித்த இன்றைய சொல்லாடல்களை நினைவூட்டினார்.தேசியம் என்கிற வரைச்சட்டகத்திற்கு அப்பாற்ப்பட்ட புதிய வரைச்சட்டகம் இன்று தேவைப் படுகிறது என்றார் நிர்மலா. வேற்றுமையில் ஒற்றுமை, வானவில் கூட்டணி ஆகியவற்றை நினைவூட்டினார் தோழர் ஞானம் என்கிற எம்.ஆர். ஸ்ராலின். இந்த மூன்று புள்ளிகளும் இன்றைய சிந்தனைக்குரியவை.

இவை குறித்துச் சிலவற்றைச் சொல்ல முனைவதும் சமீபத்தில் நடைபெற்ற நேபாள குடியரசுப் புரட்சியில் மாவோயிஸ்டுகளின் பங்கிலிருந்து நாம் ஏதேனும் பாடங்களை அறிய முடியுமா எனச் சிந்திப்பதும் இன்று எனது உரையின் நோக்கம்.

இதற்கு முன்னதாக யூலைப் படுகொலைகள் தமிழகத்தில் ஏற்படுத்திய தாக்கம் பற்றியும் குறிப்பிட வேண்டும். மிகப்பெரிய ஒரு ஈழப் போராட்ட ஆதரவு அலையை அது தமிழகத்தில் ஏற்படுத்தியது. ஆயுதப் போராட்ட இயக்கங்கள் அனைத்தும் தமிழகத்தை பின்புலமாக வைத்து இயங்கக் கூடிய ஒரு நிலையும் ஏற்பட்டது. எம்.ஜி.ஆர், கலைஞர் எல்லோரும் போட்டி போட்டுக் கொண்டு இயக்கங்களுக்கு நிதி அளித்த நிகழ்வுகளும் நடந்தேறின.

யூலைப் படுகொலைகளுக்குப் பின் சில மாதங்களில் நா.சண்முகதாசன் அவர்கள் சென்னை வந்திருந்தார். இலங்கை மாவோயிஸ்ட் கட்சியின் தலைவரும், உலக அளவில் இடதுசாரி வட்டத்தில் அறியப்பட்டவரும், 1970களுக்குப் பின் இலங்கையில் நடைபெற்ற ஆயுதப் போராட்டங்களுக்கெல்லாம் ஒருவகையில் தத்துவார்த்த முன்னோடியாகவுமிருந்த ‘சண்’ணை அன்று தமிழகத்தில் யாரும் கண்டு கொள்ளவில்லை. இங்கிருந்த எல்லாக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளாலும் வெறுக்கப்பட்டவராக அவர் அன்று இருந்தார். இன்றளவுக்கு எனது செயற்பாடுகள் விரிவடையாத ஒரு காலகட்டமாயினும் கே.டானியல் மூலமாக எனக்குச் ‘சண்’ணுடன் பரிச்சயமுண்டு.

நான் அப்போது தஞ்சைக் கல்லூரியில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். சென்னை வந்து ‘சண்’ணை சந்தித்தபோது அவர் ‘ஒரு கூட்டம் ஏற்பாடு செய்ய இயலுமா, யூலைப் படுகொலைகளைப் பற்றி நான் பேச விரும்புகிறேன்’ என்றார். அவசரமாக ஒரு கலந்துரையாடலை ஏற்பாடு செய்தோம். ஏராளமான புகைப்பட ஆதாரங்களுடன் அவர் முன்வைத்த கருத்துகள் எல்லோரையும் நெகிழ வைத்தன. அப்போது எனக்கு முன்பின் அறிமுகமில்லாத சில ஈழத்து இளைஞர்கள் உள்ளே நுழைந்தனர். ‘இத்தனை காலம் பிரச்சினைக்கு முகம் கொடுக்காத நீங்கள் இப்போது என்ன இது குறித்து பேச வேண்டியிருக்கிறது’ என்ற ரீதியில் பேசி ‘சண்’ணைப் பேசவிடாது செய்தனர். கூட்டம் பாதியில் முடிந்தது.

பாரம்பரிய இடதுசாரிகள் மீது தமிழ் இளைஞர்கள் அன்று கொண்டிருந்த ஆத்திரத்தை எங்களால் விளங்கிக் கொள்ள முடிந்தது. அன்று அக் கூட்டத்தைக் குழப்பியவர்களில் வரதராஐப்பெருமாளும் இருந்தார் என்பதைப் பின்னாட்களிலேயே அறிந்தேன். தொடர்ந்து இலங்கையில் நடைபெற்ற இனப் படுகொலைகளைக் கண்டித்து ஏராளமாகக் கூட்டங்களில் பேசியதற்காக நான் சார்ந்திருந்த மார்க்ஸிஸ கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலிருந்து விலக்கப்பட்டேன்.

தமிழகத்தில் ஈழப் போராட்ட ஆதரவு என்பது நாளாக நாளாக வெறுமனே விடுதலைப் புலிகளின் ஆதரவாக மாறியது. ஈழப் போராட்டத்தையும் ஈழ மக்களையும் ஆதரிப்பது என்பது முழுக்க முழுக்க விமர்சனமின்றிப் புலிகளை ஆதரிப்பது என்கிற நிலையே இன்றளவும் தொடர்கிறது.

1994 ல் நாங்கள் நடத்திய ‘புலம்பெயந்த தமிழர்கள் நல மாநாடு’ குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று. பெருங் கெடுபிடிகளுக்கு மத்தியில் நடைபெற்ற அம் மாநாட்டில் வெளியிடப்பட்ட மலர் இன்றளவும் ஒரு முக்கிய ஆவணமாகத் திகழ்கிறது. உலகெங்கிலுமிருந்தும் புலம் பெயர் தமிழர்கள் அதில் கலந்து கொண்டனர்.

இன்றளவும் தமிழகத்தில் புலம் பெயர்ந்து அகதி முகாம்களில் வதியும் ஈழத் தமிழர்களின் நிலை மிக மோசமாகவே உள்ளது. 2006 ல் மீண்டும் பெரிய அளவில் அகதிகள் வருகை தொடங்கியபோது மண்டபம் முகாம் உள்ளிட சுமார் 12 முகாம்களை சென்று பார்வையிட்டு நாங்கள் அளித்த அறிக்கை ஒன்றும் முக்கியமானது.

2

ஈழப்போராட்டத்தில் இன்று ஏற்பட்டுள்ள தேக்கத்தை விளங்கிக் கொள்ள கொஞ்சம் உலகளாவிய பின்னணியிலிருந்தும் சிந்திக்க வேண்டியுள்ளது. இது 21ம் நூற்றாண்டு. செப்டம்பர் 11க்கு பிந்திய காலம். ‘பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான போர்’ என்கிற சொல்லாடல் கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டுள்ள காலகட்டம் என்பதைப் போராடுகிறவர்களும் சரி போராட்டத்தை ஆய்வு செய்பவர்களும் சரி மறந்துவிடலாகாது. ‘போர் என்றால் போர், சமாதானம் என்றால் சமாதானம்’, ‘போரும் சமாதானமும்’ ‘சமாதானத்துக்கான போர்’ என்கிற சொல்லாடல்களோடு களத்தில் இறங்கியிருந்த முந்தைய ஐனாதிபதிகளுக்கும் மகிந்த ராஐபக்சவுக்கும் உள்ள அணுகுமுறை வேறுபாட்டைப் புரிந்து கொள்வதற்கு இந்த உலகளாவிய பின்னணியை நாம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். இன்றைய அணுகல்முறை மாற்றத்தை ராஐபக்ச என்கிற தனிமனிதனின் குணாதிசயம் சார்ந்த ஒரு பிரச்சினையாக மட்டும் பார்க்கலாகாது.

ஈழப்பிரச்சனை இன்று ஒரு இனப்பிரச்சினையாகவன்றி ‘பயங்கரவாதப்’ பிரச்சினையாக மட்டுமே பார்க்கப்படுகிறது. பெரிய முயற்சிகளின்றி இத்தகைய வகைப்படுத்தலுக்கு உலகளாவிய ஆதரவையும் பெற்றுவிட இயல்கிறது. சமீபத்தில் அறிக்கை அளித்த ‘அனைத்துக் கட்சி பிரதிநிதிகள் குழு’ (All Party Representative Committee-APRC) கூட ஈழப்பிரச்சினையை ஒரு பிரிவினைவாத, பயங்கரவாதப் ( ‘Seperatist and Terrorist’) பிரச்சினையாகவே காண்கிறது.

பயங்கரவாதம் என்கிற சொல்லாடல் அவிழ்த்து விடப்படுவதன் மூலம் அரசு இரண்டு அம்சங்களை சாதித்துக் கொள்கிறது:

1. ஈழத் தமிழர்களின் அரசியல் நியாயங்கள் அனைத்தும் புறக்கணிக்கப்படுகின்றன. போராட்டம் அரசியல் நீக்கம் (depoliticization) செய்யப்படுகிறது. அதன் நியாயப்பாடு மறுக்கப்படுகிறது.

2. பயங்கரவாதம் என்கின்ற போது அது ஒடுக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று என்று மட்டுமே ஆகிறது. எனவே எந்த விதமான அரசியல் தீர்வும் இனி சாத்தியமில்லை. எனவே அரசியல் தீர்வுக்கான பேச்சுவார்த்தைக்கும் இனி இடமில்லை.

முந்தைய அணுகல் முறைகளில் பேச்சுவார்த்தைக்கு ஒரு இடமிருந்தது. போர் மூலம் போராடுகிற இயக்கங்களைப் பலவீனப்படுத்தி பேச்சுவார்த்தைக்கு நிர்ப்பந்திப்பது, போர் நிறுத்தத்தின் மூலம் ஒரு குறிப்பிட்ட அளவு பிரச்சினையை இராணுவ நீக்கம் (demilitarization) செய்வது ஆகிய அணுகல் முறைகள் இன்று கிடையாது. போர்! போர் ஒன்றின் மூலமாகவே எதிரியை -வெல்வது- வென்றொடுக்குவது என்கிற இந்த அணுகல் முறைக்கு செப்டம்பர் 11க்குப் பிந்திய உலகம் தன் முழு ஆதரவையும் நல்குகிறது. இந்தச் சூழலை நாம் இன்று சரியாக விளங்கிக் கொள்வது அவசியம்.

இந்தச் சூழலைக் கணக்கிலெடுத்துக்கொண்டு தம் அணுகுமுறைகளை மாற்றிக் கொள்ளக்கூடிய இயக்கங்களுடன் மட்டுமே இன்று பேச்சுவார்த்தை என்கிற நிலையை உலகம் எடுத்துள்ளது. இதுகாறும் பயங்கரவாத இயக்கங்களாக கருதப்பட்டிருந்த ‘நோபாள மாவோயிஸ்ட் இயக்க’மும் ‘பாலஸ்தீன ஹமாசு’ம் இன்று தேர்தல் பாதையை ஏற்றுள்ளன. மாவோயிஸ்ட் கட்சி இன்று ஆட்சி அமைக்க வாய்ப்புள்ளது. ஹமாஸ் ஆட்சியிலுள்ளது. இன்னொரு “பயங்கரவாத” அமைப்பான ‘ஹிஸ்புல்லா’ என்கிற அரசு எதிர்ப்பு இயக்கமும் இஸ்ரேல் அரசும் இன்று எகிப்தின் முயற்சியில் பேச்சுவார்த்தை மேசையில் அமர்ந்துள்ளன. முன்னதாக ஹிஸ்புல்லாவும் லெபனான் அரசும் இணைந்துதான் முதன் முதலாக இஸ்ரேலை வெற்றி கொண்டன (2006) என்பதையும் நாம் மறந்துவிடலாகாது. அத்தகைய வெற்றிக்குப் பின்பு ஹிஸ்புல்லா இன்று பேச்சுவார்த்தைக்குரிய இயக்கமாகியுள்ளது.

தலிபான்களை அழித்தொழிக்க முடியாது என்கிற நிலை வந்த போது இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்பு ஜனாதிபதி புஷ் ஆப்கானிஸ்தானத்தின் ஹமித் கர்சாயிடம் தலிபான்களையும் அரசில் இணைத்துக் கொள்ளுமாறு அறிவுறித்தியதையும், தலிபான்கள் அதற்கு இசையாததையும், அதனால் இன்று தலிபான்களை முற்று முழுதாக அழித்தொழிப்பது என்கிற நிலைப்பாட்டுடன் அமெரிக்கா இறங்கியுள்ளதையும் கூட நாம் கவனிக்க வேண்டும்.

இரண்டு அம்சங்கள் இவற்றிலிருந்து நமக்கு விளங்குகிறது,

ஒன்று: இன்றைய சூழலைக் கணக்கிற் கொண்டு நெகிழ்ச்சி காட்டும் இயக்கங்களுடன் மட்டுமே பேச்சுவார்த்தை. இந்தப் பேச்சவார்த்தை என்பது வெறுமனே தந்திரமாகக் காலத்தை ஒத்திப்போடுவது என்ற நோக்கிலன்றி நேர்மையான அணுகல்முறை மாற்றமாக இருக்க வேண்டும்.
இரண்டு: தோல்வியுறும் வாய்ப்புள்ளதாகக் கருதப்படும் இயக்கங்களுடன் பேச்சுவார்த்தையைத் தவிர்த்தல்.

3

இந்தப் பின்னணியில் இன்று இலங்கை அரசு மேற்கொண்டுள்ள நிலைப்பாட்டின் மூன்று பிரதான அம்சங்களாகக் கீழ்க்கண்டவற்றைச் சொல்லலாம்:

1. பயங்கரவாதத்திற்கெதிரான போர் என்ற அடிப்படையில் போர் நிறுத்தம், பேச்சுவார்த்தை, அரசியல் தீர்வு ஆகியவற்றைத் தவிர்த்து இராணுவப் பாதை ஒன்றையே செயற்படுத்துதல்

2. 1987 இந்திய – இலங்கை ஒப்பந்தத்தை ஒட்டி இங்கு மேற்கொள்ளப்பட்ட வடக்கு – கிழக்கு தற்காலிக ‘இணைப்பு'(merger) இன்று முற்று முழுதாகக் கைவிடப்பட்டு வடக்கும் கிழக்கும் தனித்தனி மாகாணங்கள் என்ற ‘துண்டிப்பு’ (demerger) முழுமையாகியுள்ளது. J.V.P தொடர்ந்த வழக்கொன்றில் 2006 ல் இலங்கை உச்ச நீதிமன்றம் துண்டிப்பை உறுதி செய்துள்ளது. இன்று அங்கே தேர்தல் நடத்தப்பட்டு மாகாண ஆட்சி ஒன்றும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. இத்தகைய வடக்கு – கிழக்கு துண்டிப்பில் இலங்கை அரசு முழுமையான வெற்றியடைந்துள்ளது என்றே சொல்ல வேண்டும். ஏனெனில் ‘தமிழர்’ என்கிற விரிந்த அடையாளத்தின் கீழ் ஒற்றை அடையாளத்தைச் சூட்டிக் கொள்வதைக் காட்டிலும் கிழக்கு மாகாணத்தைச் சேர்ந்த தமிழர்களும் முஸ்லிம்களும் தமது தனித்துவத்தைப் பேணுவதற்கே முன்னுரிமை அளிக்கின்றனர். பிரதேச மற்றும் இன, மதரீதியானயான இந்த அடையாள உறுதிப்பாடு இன்று மக்கள் மத்தியிலும் முழுமையாக்கப்பட்டுவிட்டது.

3. பேச்சுவாத்தைகளில் இனி விடுதலைப் புலிகளுக்கு இடமில்லை என்கிற நிலையை எடுத்ததன் விளைவாக விடுதலைப் புலிகளல்லாத தமிழ் இயக்கங்களுடன் மட்டுமே பேச்சுவார்த்தைகள் என்பதாக அரசின் அணுகல்முறை உள்ளது . அரசு – தமிழ் மக்கள் விடுதலைப் புலிகள் கூட்டணி(TMVP) ஏற்பட்டு பிள்ளையான் என்கிற சிவனேசதுரை சந்திரகாந்தன் இன்று கிழக்கு மாகாண முதலமைச்சராகியுள்ளார்.

அரசு இதன் மூலம் கடந்த பல ஆண்டுகளாக அமுல்படுத்தியிருக்கும் அவசர நிலைப் பிரகடனத்தைத் தொடர முடிகிறது. கடும் விலைவாசி ஏற்றம், பணவீக்கம், வேலையின்மை ஆகியவறிற்கு எதிரான மக்கள் எதிர்ப்பை ஒடுக்கும் அதிகாரத்தை அது இதன் மூலம் பெறுகிறது. ஒரு காலத்தில் மார்க்சிய அடையாளத்துடன் விளங்கி இந்திய விரிவாக்கத்திற்கு எதிராக முழங்கிய J.V.P இன்று உடைந்துள்ளது. சோமவன்சே அமரசிங்க தலைமையிலான தாய்க் கட்சி இத்தகைய பொருளாதாரப் பிரச்சினைகட்கு முக்கியத்துவம் அளித்துப் போராட வேண்டும் என்கிற நிலையையும் 39 எம்பிகளுடன் பிரிந்து செனறுள்ள விமல் வீரவன்ச தலைமையிலுள்ள ‘தேசபக்தி இயக்கம்’ அப்பட்டமான இனவாத அரசியலைப் பேசி நிபந்தனையின்றி ராஐபக்ஷ அரசை ஆதரிக்கும் நிலைப்பாட்டையும் எடுத்திருப்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது. வர்க்கப் போராட்டம் x தேசியம் என்கிற அடிப்படையில் இந்த பிளவு ஏற்பட்டுள்ளமை சிந்திக்கத்தக்கது.

4

‘தமிழ் பேசும் மக்கள்’ மத்தியில் இன்று ஏற்பட்டுள்ள இந்த உள் அடையாள விகசிப்புகளையும் தனித்துவங்களையும் கணக்கில் கொள்ளாது இனி ஈழ மக்களின் பிரச்சினையில் முன்னேற்றம் சாத்தியமில்லை. தமிழ் பேசும் மக்களிடையே உள்ள இந்த உள் வேறுபாடுகளையும் பிரதேச, மத மற்றும் சாதிரீதியிலான நீண்ட கால அதிருப்திகளையும் கணக்கில் கொள்ளாதது இன்றைய தேக்கத்தின் பிரதான காரணங்களில் ஒன்று. ‘ஈழம்’, ‘தமிழர்கள்’ முதலான தேசியப் பெருங்கதையாடல் இன்று ஒரு பின்னடைவைச் சந்தித்துள்ளது. இந்த அதிருப்திகளை மறைத்தும் மறந்தும் சிங்களப் பேரினவாத அரச பயங்கரவாதத்தை எதிர்த்து வெற்றி கொள்வது சாத்தியமல்ல என்பதையும் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

மீண்டும் நினைவு படுத்திக்கொள்வோம். இது 21ம் நூற்றாண்டு. சோவியத்துக்குப் பிந்திய உலகில் நாம் இன்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். சோவியத்துக்கு பிந்திய உலகில் இதுகாறும் அடையாளம் மறுக்கப்பட்ட பலதரப்பினரும் தமது அடையாளத்தை உறுதி செய்யும் போக்கு இன்று வலுப்பெற்றுள்ளது. அடையாள அரசியல் இன்று உலகெங்கிலும் கோலோச்சுவதை இந்தியச் சூழலில் இருந்தும் நீங்கள் புரிந்து கொள்ள இயலும். தலித் இயக்கங்களும், அடித்தள மக்கள் மற்றும் பிராந்திய இயக்கங்களும் இன்று மேலெழும்பியுள்ளன.

ஈழத்தில் உள்ள சாதியக் கொடுமைகளுக்கெதிரான கசப்பு தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் மத்தியில் எத்தனை அளவு இருந்ததென்பதை டானியலின் நண்பர்களான நாங்கள் அறிவோம். தேசியப் போராட்டம் சாதிய உணர்வுகளை ஒழித்து விட்டது என்கிற கூற்று இன்று பொய்ப்பிக்கப்பட்டுள்ளதைப் புலம் பெயர் சூழலில் உருவாகியுள்ள ‘தலித் சமூக மேம்பாட்டு முன்னணி’, லண்டனிலும் பாரிஸிலும் நடைபெற்ற தலித் மாநாடுகள், ‘வடு’முதலான இதழ்கள் உறுதிப்படுத்தியுள்ளன.

யாழ்ப்பாணத்தவர்கள், வன்னிப் பகுதியினர், முஸ்லிம்கள், கிழக்கு மாகாணத்தினர், மலையகத்தோர் என்பதான இந்த தனித்துவ அடையாளங்களைக் கணக்கில் கொள்ளாத தேசிய அரசியல் இனி சாத்தியமில்லை. இத்தனை சிறிய பிரதேசத்துக்குள் இத்தனை அடையாளங்களை உள்ளடக்கக் கூடிய அரசியல் எப்படிச் சாத்தியமாகும் என்கிற கேள்வி எழலாம் . இதே போன்ற சின்னஞ்சிறிய தென்னாசிய நாடான நேபாள முன்னுதாரணம் இங்கே நமக்குப் பயன்படக்கூடும்.

சுமார் 22.8 மில்லியன் மக்கள் மட்டுமே உள்ள அந்தச் சின்னஞ்சிறு நாட்டில் 22 சாதிகள் 59 உள்நாட்டு இனக் குழுக்கள் 93 மொழிகள் இன்று நிலவுகின்றன.
இந்த 93 மொழிகளில் 6 முக்கியமானவை. இதைத்தவிர சுமார் 1800 மைல் நீளமுள்ள திறந்த எல்லை வெளியே உள்ளே வந்து வளம்மிக்க ‘தராய்’ சமவெளியில் கடந்த சில நூற்றாண்டுகளாக வாழ்ந்து வரும் இந்திய வம்சாவழியினரான ‘மாதேசிகள்’ எனப் பலதரப்பட்ட அடையாளத்தினரும் இணைந்து வசித்து வரும் நாடு அது. ‘பர்வதியா’க்கள் எனப்படும் மலைப்பகுதியைச் சேர்ந்த பிராமண – சத்திரியர்களே அங்கே ஆண்டாண்டு காலமாக ஆதிக்கம் செலுத்துபவர்கள். மொத்த மக்கள் தொகையில் இவர்கள் 13 +18 = 31 சதம். ஆனால் 70 சத அளவில் அரசு பதவிகள், கட்சித் தலைமை எல்லாம் இவர்கள் கையில். ‘ஜனஜாதிகள்’ எனத் தம்மை அழைத்துக் கொள்ளும் 59 உள்நாட்டுத் தேசிய இனங்கள், மாதேசிகள் மறறும் 20 சத அளவிலான தலித்துகள், 4 சத முஸ்லிம்கள் ஆகியோர் காலம் காலமாக அடையாளமும் அதிகாரமும் மறுக்கப்பட்டவர்கள். இந்தியாவைப் போலவே அங்கும் தலித்துக்களே ஆகக் கீழாய் உள்ளனர்.

1990 வரை இங்கே பலகட்சி ஐனநாயக ஆட்சிமுறை கிடையாது. நிர்வாக அதிகாரமுள்ள மன்னராட்சியில் அரசனே எல்லா அதிகாரமும் உடையவன். இந்து அரசாக நேபாளம் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டிருந்தது. 1991ல் முதலாவது மக்கள் புரட்சி (ஐன அந்தோலன்) ஏற்பட்டு பலகட்சி ஆட்சிமுறை கொண்டுவரப்பட்டது. 2006 ல் நடைபெற்ற இரண்டாம் ஐன அந்தோலன் முடியாட்சியைத் தூக்கியெறிந்து குடியாட்சியை இன்று அங்கே உருவாகியுள்ளது.

முதல் ஐன அந்தோலனுக்கும் இரண்டாம் ஐன அந்தோலனுக்குமிடையிலுள்ள வித்தியாசம் முடியாட்சி நீக்கப்பட்டு குடியாட்சி நிறுவப்பட்டது மட்டுமல்ல. மாறாக இன்னொரு முக்கியமான வேறுபாடும் உண்டு. அது பல்வேறு அடையாளங்களும் உள்வாங்கப்பட்ட தேர்தல் முறையும் ஆடசி அமைப்பும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளதுதான்

90 களுக்குப் பின் ஏற்பட்டுள்ள இந்த அடையாள உறுதிப்பாட்டால் ஈர்க்கப்பட்ட நேபாள மக்கள் தமது அடையாள உறுதிப்பாட்டிற்காகவும் அதிகாரத்தில் தமக்கான பங்கிற்காகவும் தொடர்ந்து போராடினர். ஜனஜாதிகள், மாதேசிகள், தலித்கள் ஆகியோர் தனித்தனி அமைப்புகளை அமைத்து அரசு பதவிகளிலும் ஆட்சியிலும் தமது பங்கைக் கோரினர். ‘ஜனஜாதி ஆதிவாசி மகாஜன சங்கம்’, ‘மாதேசி ஜனதிகார முன்னணி’, ‘தலித் ஜனஜாதிக் கட்சி’ முதலியன சில குறிப்பிடத்தக்க அமைப்புகள்.

நேபாள மைய நீரோட்டக் கட்சிகளான ‘நேபாள காஙகிரஸ்’ மற்றும் ‘நேபாள கம்யூனிஸ்ட் கட்சி’ முதலியன இந்தத் தனித்தனி அடையாளங்களை அங்கீகரிக்க மறுத்தன. ‘நேபாள மாவோயிஸ்ட் கட்சி மட்டுமே இந்த வேறுபாடுகளை அங்கீகரித்தது. மக்கள் யுத்தத்தை அறிவித்து (1996) ஆயுதப் போராட்டத்தின் மூலம் முதலில் ஒன்பது சுயாட்சிப் பிரதேசங்களை பிரகடனப்படுத்தியபோது அவற்றில் ஆறு, இன அடையாளங்களின் அடிப்படையிலேயே அமைந்தன. அந்தந்தப் பகுதியில் பெரும்பான்மையாகவிருந்த இனத்தவருக்கே கட்சியிலும் ஆட்சியிலும் தலைமை அளிக்கப்பட்டது. கட்சியின் மையக் குழு உறுப்பினர்களிலும் அவர்களே பெரும்பான்மையாக இருந்தனர். ஒரு மாகாணத்தின் தலைவராக தலித் ஒருவர் நியமிக்கப்பட்டார்.

முதன்முதலாக விகிதாசாரப் பிரதிநிதித்துவ முறையில்தான் தேர்தலை நடத்த வேண்டுமென ஜனஜாதிகளும், மாதேசிகளும் போராடியபோது அதை முழுமையாக ஆதரித்துப் பேச்சுவார்த்தைகளில் அதை நிபந்தனையாக்கியவர்களும் மாவோயிஸ்டுகளே*.

இறுதியில் மொத்தமாக உள்ள 601 பாராளுமன்ற இடங்களில் 40 சதத்தை (240 இடங்கள்) இந்தியாவிலுள்ளதுபோல அதிகம் வாக்குப்பெற்ற வேட்பாளர்கள் வெற்றிபெறும் நேரடித் தேர்தல் மூலம் நிரப்புவது எனவும், அறுபது சதத்தை (335 இடங்கள்) கட்சிகள் பெற்ற வாக்கு வீதத்தின் அடிப்படையில் நிரப்புவது எனவும் மீதி 26 இடங்களை புதிய அரசு நியமிக்கும் எனவும் தீர்மானிக்கப்பட்டது. மேற்சொன்ன முறையில் பிரதிநிதித்துவம் பெறாத சிறு பிரிவுகளக்கு இந்த 26 இடமும் பிரித்துத் தரப்பட வேண்டும். வீதாசார அடிப்படையில் ஒவ்வொரு கட்சியும் தாம் பெற்ற இடங்களைப் பல்வேறு பிரிவினருக்கும் பிரித்தளித்தல் நிபந்தனையாக்கப்பட்டது. இதன்படி தலித்துகளுக்கு 13 சதம், மாதேசிகளுக்கு 31.2சதம், ஜனஜாதியினருக்கு 37.8 சதம், பிற்படுத்தப்பட்ட பகுதிகளுக்கு 4 சதம் எனப் பிரிக்கப்பட்டது. இந்த ஒவ்வொரு பிரிவிலும் பாதிப்பேர் பெண்களாக இருக்க வேண்டும். எடுத்துக்காட்டாக: ஏதேனும் ஒரு கட்சி 100 இடங்களைப் பெற்றுள்ளதென்றால் அதில் 13 தலித்துகள் இடம்பெற வேண்டும். இந்த 13 பேரில் குறைந்தது 6பேர்கள் தலித் பெண்களாக இருக்க வேண்டும். இதேபோல் இட ஒதுக்கீடும் மிகவும் நுணுக்கமாக எல்லோரும் உரிய பங்கு பெறும் வகையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

மாவோயிஸ்டுகள் ஆயுதப் போராட்டத்தை விட்டுவிட்டுத் தேர்தல் முறைக்கு வந்தபோது பேச்சுவார்த்தைகளில் நெகிழ்ச்சியுடன் பலவற்றை விட்டுக்கொடுத்த போதும் மூன்று அம்சங்களில் அவர்கள் உறுதியாயிருந்தனர். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக இவற்றை எதிர்த்த மைய நீரோட்டக் கட்சிகளையும் தம் பக்கம் இழுப்பதில் வெற்றி பெற்றனர். அந்த மூன்று அம்சங்கள்:

1. முடியாட்சி ஒழிக்கப்பட்டு குடியாட்சி அமைக்கப்பட வேண்டும்.
2. தேர்தல் மூலம் புதிய அரசியல் சட்ட அவை உருவாக்கப்பட வேண்டும்.
3. எல்லோரும் பங்கேற்கும் இடைக்கால அரசு ஒன்றை உருவாக்கி அதன் மூலம் இவை நிறைவேற்றப்பட வேண்டும்.

மாவோயிஸ்டுகள் இது 21ம் நூற்றாண்டு என்பதைப் புரிந்துகொண்டு தமது புதியபாதையை வகுத்தனர். தம்மை மாவோயிஸ்டுகள் என அழைத்துக்கொண்டபோதும் 20ம் நூற்றாண்டுக்கான மாவோவின் பாதை அப்படியே இன்று பொருந்தாதென அறிவித்தனர். அதனாலேயே நேபாளப் பாதை ‘பிரசாண்டா பாதை'(மாவோ பாதையல்ல) என அழைக்கப்படுகிறது. மாவோவின் ‘புதிய ஜனநாயக’த்திற்குப் பதிலாக 21ம் நூற்றாண்டுக்கான ஜனநாயகம்” என்கிற கருத்தாக்கத்தை வைக்கின்றனர். ‘பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம்’ என்பதற்குப் பதிலாக “பல கட்சி ஆட்சிமுறையே பரவலான சகல மக்களின் அதிகாரத்திற்கும் வழிவகுக்கும்” என்கின்றனர்.

சொல்கிற அனைத்தையும் அவர்கள் நேர்மையாக நடைமுறைப்படுத்துகின்றனர். பேச்சுவார்த்தைகள், போர்நிறுத்தம் முதலியவற்றைக் கால அவகாசம் பெறும் யுக்தியாகவின்றி மிக்க நேர்மையோடு அவற்றை செயல்படுத்துகின்றனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
5

நேபாளத்தைப் பற்றி இவ்வளவு விரிவாகச் சொல்கிறேனே என நினைக்காதீர்கள். நமது சூழலுக்கும் நேபாளத்திற்குமுள்ள பொருத்தப்பாட்டையும் நேபாள மாவோயிஸ்டுகள் மாறியுள்ள உலகச் சூழலை கணக்கில் எடுத்துக்கொண்ட பாங்கையும் சுட்டிக்காட்டுவதற்காகவும் அதன்மூலம் நாமேதும் கற்றுக்கொள்ள இயலுமா எனச் சிந்திக்கும் நோக்கிலும் மட்டுமே இவற்றைச் சொன்னேன்.

உலகம் பெரிய அளவில் மாறுகிறது என்பதை நாம் மறந்துவிடலாகாது. பூனை கண்களை மூடிக்கொண்டது போல மாற்றங்களுக்கு முகங் கொடுக்காமல் பழைய பல்லவியை நாம் பாடிக்கொண்டிருக்க முடியாது.

ஆயுதம் தாங்கிய போராட்டங்களின் அவசியத்தை நாம் மறுக்காத போதும் உலக அளவில் ஆயுதம் தாங்கிய போராட்டங்களுக்கு ஏற்ப்பட்டுள்ள தேக்கங்களையும் எல்லா ஆயுதப் போராட்டங்களிலும் ஊடாடியுள்ள தார்மீக நியாயங்களை மீறிய கொடுமைகளையும் நாம் சிந்திக்காதிருக்க இயலாது.

எல்லா ஆயுதப் போராட்டங்களிலும் அநீதியான கொலைகள், அழித்தொழிப்புகள், ஆட்கடத்தல்கள், பணப்பறிப்புகள் நடைபெறுகின்றன. குழந்தைகள் கடத்திச் செல்லப்பட்டுப் போர்முனைகளில் பலி கொடுக்கப் படுகின்றனர். எல்லா ஆயுதப் போராட்டங்களிலும் பெரிய அளவில் நிதி ஊழல்கள் நடைபெறுகின்றன. யாசிர் அரபாத்தின் ஃபடா இயக்கம் கூட இதற்கு விதிவிலக்கல்ல.

யாசிர் அரபாத் தன இறுதிக் காலத்தில் காந்தியின் பேரனைச் சந்தித்து அஹிம்சை பற்றிக் கதையாடியதை எல்லாம் கூட நாம் கவனிக்காதிருக்க இயலாது.

திறந்த மனத்துடன் நாம் பல்வேறு சாத்தியப்பாடுகளையும் யோசிக்க வேண்டும். எக் காரணம் கொண்டும் அறம் சார்ந்த நிலைப்பாடுகளிலிருந்து நாம் வழுவி விடக் கூடாது. பல்வேறு அடையாளங்களையும் அங்கீகரித்து ஏற்கும் மனப்பக்குவம் இல்லாத இயக்கங்களுக்கு எதிர்காலம் இல்லை. எல்லா நாடுகளிலும் இன்று அகதிகள், புலம் பெயர்ந்தவர்கள் உள்ளனர். தேசியம் என்கிற இறுக்கமான வரையறையை தாண்டி நாம் சிந்திக்க வேண்டியவர்களாக உள்ளோம். தேசியத்தைத் தாண்டிய ஒரு வாழ்முறையை இன்று புலம் பெயர்ந்தவர்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். தேசியம் தாண்டிய ஒரு அரசியலையும் கூட நாம் யோசிக்க வேண்டியுள்ளது. இதன் பொருள் ஒரு பெருந்தேசிய ஒடுக்கு முறையை சகித்துக் கொள்வதல்ல. மாறாக இந்தப் பெருந்தேசிய ஒடுக்கு முறைக்கு எதிரான அரசியல் இன்னொரு அடையாள ஒடுக்குமுறைக்கு காரணமாகிவிடக் கூடாது. அத்தகைய ஒடுக்குமுறைக்கு காரணமாகும் ஒரு போராட்டமும் இயக்கமும் இன்றைய சூழலில் வெற்றி பெற இயலாது என்பதையும் நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

இறுதியாக ஒன்றைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல விரும்புகிறேன். அடையாள அரசியலின் எல்லைகளையும் வரம்புகளையும் நாம் மறந்து விடக்கூடாது. இந்தியாவில் தற்போது நடைபெற்றுக் கொண்டுள்ள இந்திய – அமெரிக்க அணு ஒப்பந்த அரசியலில் சரியோ தவறோ இந்திய அளவிலான கட்சிகளே ஒரு நிலைப்பாட்டை மேற்கொண்டன. அடையாள அரசியலை முன்வைத்த சாதி மற்றும் பிராந்திய அடைப்படையிலான கட்சிகள் இறுதிவரை ஒரு நிலைபாடு எடுக்காமலும் தொலைநோக்கில் பிரச்சனையை பரிசீலிக்காமலும் குறைந்தபட்ச உடனடி லாபங்கள், பதவிகள் ஆகியவற்றை மனதிற்கொண்டு முடிவெடுத்தன.

அது போன்ற போக்கை நாம் தவிர்க்க வேண்டும். எக்காரணம் கொண்டும் இன்றைய அரசுகளின் பாசிசப் போக்குகளையும் ஒடுக்கு முறைகளையும் நாம் நியாயப்படுத்திவிட இயலாது இந்த எச்சரிக்கையோடுதான் நாம் அடையாள அரசியலை முன்னெடுக்க வேண்டும்.

ஈழப் போராட்டத்தின் இன்றைய தேக்கம் குறித்து யோசிக்கும் போது நம் மனதில் தட்டுப்படக் கூடிய ஒருசில அம்சங்களை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ள எனக்கு ஒரு வாய்பை அளித்த தோழர்களுக்கு நன்றி கூறி விடைபெறுகிறேன்.

வணக்கம்.
————————————————————
( *விரிவுக்குப் பார்க்க: “நேபாளம்: மக்கள் வரலாறு மாவோயிஸ்டுகள்“/ அ.மார்க்ஸ்/பயணிகள் வெளியீடு : 2008)